ข่าว

3， ผลกระทบของขนาดอนุภาคต่อพลังงานและการย่อยได้ของสารอาหารของอาหารธัญพืช

การศึกษาจำนวนมากได้ประเมินขนาดอนุภาคที่เหมาะสมที่สุดของธัญพืชและผลกระทบของขนาดอนุภาคที่มีต่อการย่อยได้ของพลังงานและสารอาหาร เอกสารแนะนำขนาดอนุภาคที่เหมาะสมที่สุดส่วนใหญ่ปรากฏในศตวรรษที่ 20 และเชื่อกันว่าอาหารที่มีขนาดอนุภาคเฉลี่ย 485-600 ไมโครเมตร สามารถปรับปรุงการย่อยพลังงานและสารอาหารได้ และส่งเสริมการเจริญเติบโตของสุกร

การศึกษาจำนวนมากแสดงให้เห็นว่าการลดขนาดอนุภาคที่ถูกบดของธัญพืชช่วยเพิ่มการย่อยได้ของพลังงาน การลดขนาดเมล็ดข้าวสาลีจาก 920 μm เป็น 580 μm สามารถเพิ่ม ATTD ของแป้งได้ แต่ไม่ส่งผลต่อค่า ATTD ของ GE ATTD ของสุกร GE, DM และ CP ที่กินอาหารข้าวบาร์เลย์ขนาด 400 ไมโครเมตร สูงกว่าค่า ATTD ของสุกรที่กินอาหารขนาด 700 ไมโครเมตร เมื่อขนาดอนุภาคของข้าวโพดลดลงจาก 500μm เป็น 332μm อัตราการย่อยสลายของไฟเตตฟอสฟอรัสก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน เมื่อขนาดเมล็ดข้าวโพดลดลงจาก 1200 μm เป็น 400 μm ATTD ของ DM, N และ GE เพิ่มขึ้น 5%, 7%, และ7 % ตามลำดับ, และประเภทของเครื่องบดอาจส่งผลต่อการย่อยได้ของพลังงานและสารอาหาร เมื่อขนาดเมล็ดข้าวโพดลดลงจาก 865 μm เป็น 339 μm จะทำให้ระดับ ATTD ของแป้ง, GE, ME และ DE เพิ่มขึ้น แต่ไม่มีผลกระทบต่อการย่อยได้ทั้งหมดในลำไส้ของ P และ SID ของ AA เมื่อขนาดเมล็ดข้าวโพดลดลงจาก 1500μm เป็น 641μm ATTD ของ DM, N และ GE จะเพิ่มขึ้น ระดับ ATTD และ ME ของ DM, GE ในสุกรที่เลี้ยงด้วย DDGS 308 μm สูงกว่าระดับในสุกร DDGS 818 μm แต่ขนาดอนุภาคไม่มีผลต่อ ATTD ของ N และ P ข้อมูลเหล่านี้แสดงว่า ATTD ของ DM, N และ สามารถปรับปรุง GE ได้เมื่อขนาดเมล็ดข้าวโพดลดลง 500 μm โดยทั่วไปขนาดอนุภาคของข้าวโพดหรือข้าวโพด DDGS ไม่มีผลกระทบต่อการย่อยได้ของฟอสฟอรัส การลดขนาดอนุภาคบดของอาหารถั่วยังช่วยเพิ่มการย่อยได้ของพลังงานอีกด้วย เมื่อขนาดอนุภาคของลูปินลดลงจาก 1304 μm เป็น 567 μm ATTD ของ GE และ CP และ SID ของ AA ก็เพิ่มขึ้นเป็นเส้นตรงเช่นกัน ในทำนองเดียวกัน การลดขนาดอนุภาคของถั่วแดงยังช่วยเพิ่มการย่อยได้ของแป้งและพลังงานอีกด้วย เมื่อขนาดอนุภาคของกากถั่วเหลืองลดลงจาก 949 μm เป็น 185 μm มันไม่มีผลกระทบต่อ SID เฉลี่ยของพลังงาน AA ที่จำเป็นและไม่จำเป็น แต่จะเพิ่ม SID ของไอโซลิวซีน เมไทโอนีน ฟีนิลอะลานีน และวาลีนเป็นเส้นตรง ผู้เขียนแนะนำกากถั่วเหลือง 600 ไมโครเมตรเพื่อการย่อยได้พลังงาน AA อย่างเหมาะสม ในการทดลองส่วนใหญ่ การลดขนาดอนุภาคสามารถเพิ่มระดับ DE และ ME ซึ่งอาจเกี่ยวข้องกับการปรับปรุงความสามารถในการย่อยได้ของแป้ง สำหรับอาหารที่มีปริมาณแป้งต่ำและมีเส้นใยสูง การลดขนาดอนุภาคของอาหารจะเพิ่มระดับ DE และ ME ซึ่งอาจเกี่ยวข้องกับการลดความหนืดของระบบย่อยอาหารและปรับปรุงการย่อยได้ของสารที่ให้พลังงาน

4， ผลกระทบของขนาดอนุภาคอาหารสัตว์ต่อการเกิดโรคแผลในกระเพาะอาหารในสุกร

กระเพาะหมูแบ่งออกเป็นบริเวณต่อมและไม่ใช่ต่อม บริเวณที่ไม่ใช่ต่อมเป็นบริเวณที่เกิดแผลในกระเพาะอาหารสูง เนื่องจากเยื่อเมือกในกระเพาะอาหารในบริเวณต่อมมีผลในการป้องกัน การลดขนาดอนุภาคอาหารสัตว์เป็นสาเหตุหนึ่งของแผลในกระเพาะอาหาร และประเภทการผลิต ความหนาแน่นของการผลิต และประเภทโรงเรือนก็สามารถทำให้เกิดแผลในกระเพาะอาหารในสุกรได้เช่นกัน ตัวอย่างเช่น การลดขนาดเมล็ดข้าวโพดจาก 1200 μm เป็น 400 μm และจาก 865 μm เป็น 339 μm อาจส่งผลให้อุบัติการณ์ของแผลในกระเพาะอาหารในสุกรเพิ่มขึ้น อุบัติการณ์ของแผลในกระเพาะอาหารในสุกรที่เลี้ยงด้วยอาหารเม็ดข้าวโพดขนาด 400 ไมโครเมตร สูงกว่าอุบัติการณ์ของแผลในกระเพาะอาหารในสุกรที่เลี้ยงด้วยเม็ดข้าวโพดขนาด 400 ไมโครเมตร สูงกว่าอุบัติการณ์ของแผลในกระเพาะอาหารในสุกรที่เลี้ยงด้วยเม็ดข้าวโพดขนาด 400 ไมโครเมตร สูงกว่าอุบัติการณ์ของแผลในกระเพาะอาหารในสุกรที่เลี้ยงด้วยเม็ดข้าวโพดขนาด 400 ไมโครเมตร สูงกว่าอุบัติการณ์ของแผลในกระเพาะอาหารในสุกรที่เลี้ยงด้วยเม็ดข้าวโพดขนาด 400 ไมโครเมตร การใช้เม็ดส่งผลให้อุบัติการณ์ของแผลในกระเพาะอาหารในสุกรเพิ่มขึ้น สมมติว่าสุกรมีอาการแผลในกระเพาะอาหาร 7 วันหลังจากได้รับอาหารเม็ดละเอียด การให้อาหารเม็ดหยาบเป็นเวลา 7 วันก็บรรเทาอาการแผลในกระเพาะอาหารได้เช่นกัน สุกรมีความเสี่ยงต่อการติดเชื้อ Helicobacter หลังจากเกิดแผลในกระเพาะอาหาร เมื่อเทียบกับอาหารหยาบและอาหารผง การหลั่งคลอไรด์ในกระเพาะอาหารเพิ่มขึ้นเมื่อสุกรได้รับอาหารบดละเอียดหรืออาหารเม็ด การเพิ่มขึ้นของคลอไรด์จะส่งเสริมการแพร่กระจายของเชื้อ Helicobacter ส่งผลให้ค่า pH ในกระเพาะอาหารลดลงผลของขนาดอนุภาคอาหารสัตว์ต่อการเจริญเติบโตและประสิทธิภาพการผลิตของสุกร

5， ผลกระทบของขนาดอนุภาคอาหารต่อการเจริญเติบโตและประสิทธิภาพการผลิตของสุกร

การลดขนาดเกรนจะช่วยเพิ่มขอบเขตการออกฤทธิ์ของเอนไซม์ย่อยอาหาร และปรับปรุงการย่อยพลังงานและสารอาหารได้ อย่างไรก็ตาม ความสามารถในการย่อยที่เพิ่มขึ้นนี้ไม่ได้แปลประสิทธิภาพการเจริญเติบโตที่ดีขึ้น เนื่องจากสุกรจะเพิ่มการบริโภคอาหารเพื่อชดเชยการขาดความสามารถในการย่อยและได้รับพลังงานตามที่ต้องการในที่สุด มีรายงานในวรรณคดีว่าขนาดอนุภาคที่เหมาะสมที่สุดของข้าวสาลีในอัตราส่วนของลูกสุกรหย่านมและสุกรขุนคือ 600 μm และ 1300 μm ตามลำดับ

เมื่อขนาดเมล็ดข้าวสาลีลดลงจาก 1200μm เป็น 980μm ปริมาณการป้อนอาจเพิ่มขึ้น แต่ประสิทธิภาพการป้อนไม่มีผลกระทบ ในทำนองเดียวกัน เมื่อขนาดเมล็ดข้าวสาลีลดลงจาก 1300 μm เป็น 600 μm ประสิทธิภาพการป้อนสุกรขุน 93-114 กิโลกรัมจะดีขึ้น แต่ไม่ส่งผลกระทบต่อสุกรขุน 67-93 กิโลกรัม สำหรับการลดขนาดเมล็ดข้าวโพดทุกๆ 100 μm G:F ของสุกรที่กำลังเติบโตเพิ่มขึ้น 1.3% เมื่อขนาดเมล็ดข้าวโพดลดลงจาก 800 μm เป็น 400 μm ค่า G:F ของสุกรจะเพิ่มขึ้น 7% ธัญพืชที่แตกต่างกันมีผลในการลดขนาดอนุภาคที่แตกต่างกัน เช่น ข้าวโพดหรือข้าวฟ่างที่มีขนาดอนุภาคเท่ากันและมีช่วงการลดขนาดอนุภาคเท่ากัน หมูชอบข้าวโพด เมื่อขนาดเมล็ดข้าวโพดลดลงจาก 1,000μm เป็น 400μm ADFI ของสุกรจะลดลง และ G:F เพิ่มขึ้น เมื่อขนาดเมล็ดข้าวฟ่างลดลงจาก 724 μm เป็น 319 μm G:F ของสุกรขั้นสุดท้ายก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ประสิทธิภาพการเจริญเติบโตของสุกรที่เลี้ยงกากถั่วเหลือง 639 μm หรือ 444 μm นั้นใกล้เคียงกับประสิทธิภาพการเจริญเติบโตของกากถั่วเหลือง 965 μm หรือ 1226 μm ซึ่งอาจเกิดจากการเติมกากถั่วเหลืองเล็กน้อย ดังนั้นประโยชน์ที่ได้รับจากการลดขนาดอนุภาคอาหารสัตว์จะสะท้อนให้เห็นเมื่อมีการเติมอาหารในสัดส่วนที่มากในอาหารเท่านั้น

เมื่อขนาดเมล็ดข้าวโพดลดลงจาก 865 μm เป็น 339 μm หรือจาก 1,000 μm เป็น 400 μm และขนาดเมล็ดข้าวฟ่างลดลงจาก 724 μm เป็น 319 μm อัตราการฆ่าซากของสุกรขุนจะดีขึ้นได้ เหตุผลในการวิเคราะห์อาจเป็นเพราะขนาดเกรนลดลง ส่งผลให้น้ำหนักลำไส้ลดลง อย่างไรก็ตาม การศึกษาบางชิ้นพบว่าเมื่อขนาดเมล็ดข้าวสาลีลดลงจาก 1300 μm เป็น 600 μm ก็ไม่มีผลกระทบต่ออัตราการฆ่าสุกรขุน จะเห็นได้ว่าเมล็ดพืชแต่ละชนิดมีผลต่อการลดขนาดอนุภาคที่แตกต่างกัน และจำเป็นต้องมีการวิจัยเพิ่มเติม

มีการศึกษาเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับผลกระทบของขนาดอนุภาคในอาหารต่อน้ำหนักตัวแม่สุกรและประสิทธิภาพการเจริญเติบโตของลูกสุกร การลดขนาดเมล็ดข้าวโพดจาก 1200 μm เป็น 400 μm จะไม่ส่งผลต่อน้ำหนักตัวและการสูญเสียไขมันส่วนหลังของแม่สุกรให้นมบุตร แต่จะลดปริมาณอาหารของแม่สุกรในระหว่างการให้นมและที่การเพิ่มน้ำหนักของลูกสุกรดูดนม